انتقال فناوری فرایندی است که جریان تکنولوژی را از یک منبع به یک گیرنده میسر می‌سازد. در این مورد، منبع، مالک یا دارنده دانش است؛ در حالیکه که دریافت کننده، ذینفع چنین دانشی است. منبع می‌تواند یک فرد، یک شرکت یا یک کشور باشد.» این جمله، تعریف انتقال فناوری است که در بسیاری از مراجع آمده است. انتقال فناوری نتیجه شکاف فناورانه بین دو طرف می‌باشد، که این دو طرف می‌توانند دو فرد، دو شرکت، دو دانشگاه و یا دو کشور باشند.

زمانی که یک فناوری از جایی به جای دیگر منتقل می‌شود، آنچیزی که اهمیت بسیار زیادی دارد، اطمینان از انتقال دانش آن فناوری است که اگر به درستی انجام نشود، فرآیند انتقال فناوری ابتر خواهد ماند و دریافت کننده فناوری، به نتایج دلخواه خود که همان انتقال کامل آن فناوری به همراه دانش کاربری آن است، دست پیدا نمی‌کند. به همین دو مفهوم مدیریت دانش و انتقال فناوری، قرابت بسیار نزدیکی با هم دارند. در این مطلب قصد داریم تا به ارتباط این دو مفهوم و همچنین به این بپردازیم که چرا و چگونه ترکیه در صنعت نساجی پیشرفت کرد؟

انتقال فناوری؛ رویکردها و روش‌ها

هيچ عقل سليمي نمي­‌تواند ضرورت انتقال فناوری به کشورهاي در حال توسعه را نفي کند، حتي کشورهاي پيشرفته صنعتي نيز ترجيح مي­‌دهند و ناگزيرند که بخشي از فناوری‌هاي مورد نياز خود را وارد نمايند. بر اساس برخي آمارها روزانه 2000 قرارداد انتقال فناوری در جهان منعقد می‌گردد. اساس تقاضاي فناوري و انتقال آن در سطوح بين المللي فاصله دانشي موجود ما بين تأمين‌كننده و واردكننده فناوري مي‌باشد. شناخت عميق اين فاصله مي‌تواند خواسته‌ها را در انتقال بين المللي فناوري بهتر برآورده سازد و سبب شود تا با استفاده از مديريت دانش به صورت مؤثرتري انجام گيرد و باعث كاهش در زمان و هزينه‌هاي انتقال گردد.

تجربة کشورهاي تازه صنعتي شده نشان مي‌­دهد که انواع مختلفي از روش‌­هاي انتقال مورد استفاده قرار گرفته است. در برخي از کشورها مانند کره جنوبي، تايوان و هنگ­ کنگ از “واردات کالاهاي سرمايه‌­اي و ماشين‌آلات صنعتي” به‌­عنوان مهم‌ترين روش انتقال فناوری در دهة 1980 ياد مي‌­شود. در حالي که در بسياري از کشورهاي جنوب شرقي نظير چين، مالزي، سنگاپور و تايلند، “سرمايه‌گذاري مستقيم خارجي”، عمده ­ترين روش جهت انتقال فناوری و مهارت­‌هاي فني و مديريت به اين کشور­ها بوده است. به صورت کلی بالغ بر 20 روش اکتساب و انتقال فناوری به صورت رسمی و غیر رسمی وجود دارد که هر کشوری بنا به اقتضائات خاص خود از ترکیب آنها بهره می‌برد.